Aan de IJssel ligt de plezierboot waarmee ze gaan varen, de moeder en de twee kinderen.

   De vader is niet meegekomen, hij heeft een los baantje bij de televisie, waar hij trots op is. Hij is een artistieke man die volgens zijn schoonmoeder geen normaal leven leidt. De schoonmoeder heeft het zwaar te verduren. Ten onrechte, het is een gewone vrouw die het beste met haar dochter en kleinkinderen voor heeft. De dochter, daar gaat het om, zij heeft het moeilijk. Zij heeft de artistieke man ooit gekozen. Hij was een dichter, ze had nooit een dichter ontmoet. Hij schreef niet alleen zinnen die onbegrijpelijk en verleidelijk waren, hij had ook twee bundels gepubliceerd, bij een bekende uitgever. In de discussies tussen de moeder en de dochter lag de uitslag voor de hand. De moeder koos voor een schoonzoon met een herkenbaar beroep, vast salaris. De dochter werd getrokken door het onbekende, en als het alleen om geld ging — dat kon zij toch ook verdienen? De dichter zelf, die kennis had genomen van de culturele botsing tussen moeder en dochter, stuurde het gedicht Opstel van Jan Hanlo. Daarin staan de regels: 

De plezierboot lag naast een groot, armoedig schip, vol roestig ijzer. Het lag er al maanden, het was een speelbal in een politiek-economische strijd. Het was uit Oost-Europa gekomen om hier in ons land zijn lading ijzer met winst te verkopen. Alle tekenen wezen in die richting, maar onderweg van de Donau naar Zutphen keerde het tij, de waarde van het ijzer kelderde. Toen het voedsel op was en de drie bemanningsleden terug naar huis gelift waren, werd het schip aan de ketting gelegd. Alleen de kapitein bleef achter. Tot zover gaat mijn kennis van deze geschiedenis, maar ik ben vrij om een oplossing te zoeken.  Volgens mij is de moeder van de kinderen de hoofdpersoon. Zij kiest weer voor de romantiek, ze wordt verliefd op de kapitein.

Uit: VPRO-gids, kersteditie 2019
Voorgelezen door Peter Drost voor UitgelezenVerhalen.nl