A.L. Snijders
     Teckel 

Jopie Bisschop is verhaal en herinnering, een gordiaanse knoop. We woonden in de Nieuwmarktbuurt, hij als autochtoon, ik als nieuwkomer, zijn vader had een koffiehuis. Ik weet niet of ik hem in die dagen ooit gesproken heb, ik heb hem wel zien boksen, hij was kampioen van Nederland, een kleine tengere jongen, als mijn herinnering de waarheid spreekt. Boksen is alleen mooi bij lichtgewichten, de zware jongens zijn slagers. Toen ik net achter de IJssel woonde, kwam hij op bezoek met vrouw, dochtertje en twee teckels, het was winter. We maakten een boswandeling.

   Een van de teckels verdween in een konijnenhol en bleef daar. Het werd donker, ik ging naar huis om een lantaarn te halen. Joop bleef op zijn hond wachten, maar die bleef in het hol. Laat in de avond zag ik een lichtje uit het bos komen, in de hand van Joop, hij was alleen. Hij ging met vrouw en kind en overgebleven teckel terug naar Amsterdam. De volgende dag kwam hij terug voor een nieuw bezoek aan het konijnenhol. De hond was uitgeslapen en ging samen met zijn baas naar huis. De volgende veertig jaar zag ik Joop niet meer en ik sprak hem ook niet. Ik hoorde dat hij eigenhandig zeilschepen bouwde waarmee hij over de grote oceanen voer. Vorige week hoorde ik van een vriendin dat hij stervende was. Ik schreef hem meteen een brief waarin ik hem vroeg waarom hij na die avond in het bos niet was blijven slapen. Maar hij antwoordde niet, want terwijl de brief via Zwolle naar Amsterdam reisde, was hij al gestorven. Zijn dochter schreef me dat hij vaak in donkere, natte bossen op zijn teckel gewacht had, vol woede en wrok. Maar als het beestje tevoorschijn kwam, was hij toch altijd vriendelijk. Ze schrijft: ‘Hij kon niet boos op hem blijven, misschien leken ze te veel op elkaar.’


(uit: Wapenbroeders door A.L. Snijders, AFdH Uitgevers 2012) 
Voorgelezen door Cas Enklaar voor UitgelezenVerhalen.nl