[De ultieme verliefdheid! Dit is een afgerond fragment uit de novelle ‘Ik wil geen hond zijn’, Uitgeverij De Bezige Bij, 2019]
Alma Mathijsen
Ik wil geen hond zijn
'Wat voor hond word ik?'
Ze kijkt me aan en lacht.
'We hebben geen bloed afgenomen.'
'Wat denk jij?'
'Geen terriër, daarvoor ben je te lief.'
Ik glimlach.
'Sowieso een mix, je bent chaotisch, net als ik. Al zegt dat eerlijk gezegd maar weinig over je ras, hoor. Rashonden kunnen net zo goed chaotisch zijn. Een ding weet ik zeker: geen dalmatiër, alleen linkshandigen worden dalmatiër.'
'Hoe kan dat?'
'We weten het niet. Maar we houden alle eigenschappen van de mensen bij voordat ze in transitie gaan en tot nu toe is nog niemand die rechtshandig is een dalmatiër geworden.'
'Wordt iedereen die linkshandig is dat?'
'Nee, totaal niet. Niet alle linkshandigen zijn dalmatiër geworden, maar alle dalmatiërs zijn wel linkshandig.'
'Goed dan sluit ik dat uit. Ik wil waar hij van houdt, snap je? Kan ik daar nog invloed op uitoefenen?'
'Niet echt nee. We geloven van niet. Waar houdt hij van?'
'Middelgrote bastaard.'
'Bijna alle mannen zeggen dat.'
'Geloof je dat niet?'
'Nee. Uiteindelijk heeft iedereen een andere voorkeur.'
'Hoe heten die honden die altijd vrolijk zijn, met vaak twee verschillend gekleurde ogen? Lang haar. En dan zo vlekken over de hele vacht. Als een lapjeskat.'
'Australian shepherd? Ze hebben niet altijd verschillende ogen. Wel heel felblauw vaak.'
'Ja die! Hij volgde Three Happy Shepherds op Instagram. Echt jarenlang. Toen de oudste doodging moest hij huilen. Volgens mij heeft hij ze toen ontvolgd omdat hij het niet aankon. Plotseling waren er nog maar twee honden, al bleef de pagina hetzelfde heten. De dode hond poseerde altijd zo grappig, zijn kop veel te schuin en één loensend oog. Dat ontroerde hem, dat die hond zo zijn best deed voor de foto.'
'Misschien ga jij ook wel op de foto.'
'Misschien krijg ik een eigen account.'
'Dat je niet eens zelf hoeft te onderhouden.' De gedachte alleen al maakt me warm vanbinnen. Ik heb het haast niet door, de tweede helft van het zakje zit ondertussen ook in mijn lichaam.
'Ik moet nu echt bijna gaan.'
Ze heeft op me gewacht tot alles verdeeld is en me afgeleid. Ik wil haar heel even aanraken met mijn vingertoppen om haar te bedanken. Binnenkort krijg ik daar kussentjes voor in de plaats. Terwijl ze opstaat van de leuning drukt ze de naald per ongeluk iets dieper in mijn arm. Ik laat het niet merken.
'Zal ik nog mijn eigen gedachten hebben?'
Ze slaat haar schoudertas om.
'Je zult nog steeds jezelf zijn, alleen zijn je gedachten hondengedachten geworden. Je zult je geen zorgen maken om menselijke verzinsels, als verloren bankpasjes, een grotere kledingkast of biologische of juist niet-biologische tomaten. Daar hoef je allemaal niet meer aan mee te doen.'
'Zou je me aaien als je me tegenkwam bij de supermarkt?'
'Natuurlijk, ik aai iedere hond.'
'Zou je weten dat ik het was?'
'Ja.'
Dan loopt ze weg. Ik kies ervoor om haar te geloven.
Ik zal nooit blaffen als je daar geen zin in hebt.
Ik zal niet tegensputteren als je me wilt wassen, zelfs als het met een douchestraal moet, al hoop ik dat je weet dat ik liever in bad ga.
Ik zal alles eten wat je me geeft omdat ik je vertrouw.
Ik zal mijn best doen mee te helpen; als het me lukt om het bed op te maken dan zal ik dat doen
en dat mag je best trots aan je vrienden laten zien. Kijk wat mijn hond kan!
Ik zal nooit poep van andere honden of katten opeten, ik krijg al een beetje de neiging als ik langs
een verse drol loop om erboven te hangen, maar ik beloof bij dezen plechtig dat ik me daarvan voor
altijd zal weerhouden.
Ik zal al helemaal geen mensenpoep eten, junkenpoep is dat vaak, ik weet dat ik daar grappige
dingen van ga voelen, ik zal dat laten voor jou.
Ik zal de pakjes die je voor me koopt aantrekken, zonder aarzeling zal ik mijn kop door de hals
steken, het maakt me niet uit.
Ik zal luisteren als je een erg saai verhaal vertelt over een pianostemmer.
Ik zal altijd meejanken als je muziek maakt, dan weet je dat ik het mooi vind.
Ik zal je voor altijd beschermen tegen elke indringer.
Ik zal naast je liggen terwijl je alle whisky van de vorige avond eruit aan het zweten bent.
Ik zal geen vragen meer stellen.
Ik zal spelen met de rubberen kip als je die voor me koopt.
Ik zal mijn snuit tegen je been duwen als ik uit wil, precies zo dat je broek niet vies wordt van
mijn natte neus.
Ik zal wantrouwend zijn naar je vrienden, ze mogen me even aaien, daarna wil ik weer bij jou.
Ik zal tegen je aankruipen als je televisie kijkt en grommen als er een hond op het scherm komt, want in dit huis is er ruimte voor één hond en dat ben ik.
Ik zal naar je staren bij alles wat je doet.
Ik zal opkijken naar je als je me uitlaat, samen door de straten paraderen.
Ik zal mijn kop uit het raam hangen als je autorijdt omdat je het zo vreselijk goed kan.
Ik zal in je armen springen vanaf de grond.
Ik zal je nek likken en telkens vergeten dat je daar eigenlijk niet van houdt.
Ik zal nooit te hard aan de riem trekken, zelfs niet als ik een andere hond zie.
Ik zal genoegen nemen met alles wat je me geeft.
Ik zal me gedragen als een brave hond als je me zo noemt.
Blijf me zo noemen alsjeblieft.