[Sla dit verhaal maar over als jij een held was op het schoolplein. Zo niet? Lees!]
Armando (1929-2018)
De helden van het schoolplein
Er waren helden, er bestonden helden.
Op het schoolplein werd een spel gedaan. Eén jongen moest in het midden van het plein staan, de rest stond aan de kant en moest op een bepaald teken naar de overkant rennen. De jongen in het midden ving een van de lopers, sloeg z'n armen om 'm heen en gaf hem drie tikken op z'n rug. De gevangen jongen ging dan ook in het midden staan en ving mee. Hij die het laatst gevangen werd was een held.
Nu was het vreemde dat het steeds dezelfde jongen was, eentje met een blonde kuif, ik weet z'n naam nog. Eenzaam rende hij over het schoolplein en het hele zootje stond in het midden op hem te wachten en toch kwam hij erlangs, zonder dat ze 'm raken konden. Tweemaal. Driemaal. Tot hij gevangen werd door een andere held. Ook zijn naam weet ik nog. Hij was steeds de een na laatste die gevangen werd.
Zulke jongens waren snel, behendig en sterk. Ze waren nog geen tien jaar en de oorlog was niet eens begonnen.
Ook heldhaftig was de manier waarop de laatste door de een na laatste gevangen werd. De vanger sloeg stevig z'n armen om de gevangene heen, glimlachte en tikte hem langzamer en met meer nadruk dan gebruikelijk was met beide handen driemaal op de rug. Een, twee, drie zei hij hardop en liet de gevangene los. Ze drukten elkaar even de hand en liepen een paar passen van elkaar weg.
Zwijgend gingen de andere jongens op de grote deuren van het schoolgebouw af.
Helden bestaan.
Ik ben niet van plan zulke taferelen te vergeten.
Wat is er van beide helden terechtgekomen?
Ik weet het niet. Ik ben ze nooit meer tegengekomen.
De blonde jongen was al voor het eind van de lagere school weg, verhuisd of zo. Hij zei dat hij werkman wilde worden.
En de andere held begon de laatste jaren van de lagere school te stotteren, ik keek 'm verbaasd aan toen ik het voor 't eerst hoorde. Sindsdien ben ik hem uit het oog verloren. Z'n vader was beroepssoldaat en hij woonde in de kazerne.
Zouden ze nog steeds helden zijn? Je kunt niet je hele leven een held zijn, dat hoeft toch niet. Een korte spanne tijds is al mooi genoeg.
Armando (1929-2018)
De helden van het schoolplein
Er waren helden, er bestonden helden.
Op het schoolplein werd een spel gedaan. Eén jongen moest in het midden van het plein staan, de rest stond aan de kant en moest op een bepaald teken naar de overkant rennen. De jongen in het midden ving een van de lopers, sloeg z'n armen om 'm heen en gaf hem drie tikken op z'n rug. De gevangen jongen ging dan ook in het midden staan en ving mee. Hij die het laatst gevangen werd was een held.
Nu was het vreemde dat het steeds dezelfde jongen was, eentje met een blonde kuif, ik weet z'n naam nog. Eenzaam rende hij over het schoolplein en het hele zootje stond in het midden op hem te wachten en toch kwam hij erlangs, zonder dat ze 'm raken konden. Tweemaal. Driemaal. Tot hij gevangen werd door een andere held. Ook zijn naam weet ik nog. Hij was steeds de een na laatste die gevangen werd.
Zulke jongens waren snel, behendig en sterk. Ze waren nog geen tien jaar en de oorlog was niet eens begonnen.
Ook heldhaftig was de manier waarop de laatste door de een na laatste gevangen werd. De vanger sloeg stevig z'n armen om de gevangene heen, glimlachte en tikte hem langzamer en met meer nadruk dan gebruikelijk was met beide handen driemaal op de rug. Een, twee, drie zei hij hardop en liet de gevangene los. Ze drukten elkaar even de hand en liepen een paar passen van elkaar weg.
Zwijgend gingen de andere jongens op de grote deuren van het schoolgebouw af.
Helden bestaan.
Ik ben niet van plan zulke taferelen te vergeten.
Wat is er van beide helden terechtgekomen?
Ik weet het niet. Ik ben ze nooit meer tegengekomen.
De blonde jongen was al voor het eind van de lagere school weg, verhuisd of zo. Hij zei dat hij werkman wilde worden.
En de andere held begon de laatste jaren van de lagere school te stotteren, ik keek 'm verbaasd aan toen ik het voor 't eerst hoorde. Sindsdien ben ik hem uit het oog verloren. Z'n vader was beroepssoldaat en hij woonde in de kazerne.
Zouden ze nog steeds helden zijn? Je kunt niet je hele leven een held zijn, dat hoeft toch niet. Een korte spanne tijds is al mooi genoeg.