[Als honden praten konden.] 

     Colette (1873 - 1954)

     De jaloerse hond 

Die laan daar? Als je wilt... Die andere is mooier, groen, vochtig, stil-maar jij mag kiezen. Ik volg je. 

Ik volg je, maar ik houd niet van je. 

   Ik volg je omdat hij me dat heeft opgedragen. Ik bewaak je omdat jij hém dierbaar bent. Hem gehoorzaam ik met angstvallige wanhoop. Loop maar door; proef de septembermorgen, rood en verguld als een perzik, ga onbeschroomd diep het bos in: je beschermvrouw is erbij, zwart in de schaduw van je jurk, bereid om in gehoorzaamheid aan haar meester al het bloed te geven van haar onstuimig hart. 

   Wat is er? Wat wil je? Roep je me om de laan over te steken? Ben je bang dat ik me laat overrijden? Je schijnt werkelijk te denken dat jij mij uitlaat! Je weet niet eens hoe je van mijn diensten gebruik kunt maken: je draait je om, je fluit me, je roept me-je weet dus niet dat ik er ben, dat ik er altijd ben? Als je me niet meer ziet, komt het omdat ik te dichtbij ben. Ik draai om je heen als je schaduw, zoals zij denkt aan hém, helaas! 

(Pas op! die auto had je bijna geraakt. Kun je niet wat harder hollen? ... zoals mijn Baas denkt aan haar, helaas! Ach! Ik kan niet van je houden en ook die avond niet vergeten toen je in zijn huis kwam. 

   Als jij aan die avond denkt, glimlach je en je oogleden neigen langzaam. 

   De eerste avond heb ik bijna niet geleden. Ik lag tegen zijn voeten en hoorde zijn stem. Hij boog zich naar mij toe terwijl hij tegen jou praatte en stootte met een wat nerveuze liefkozing tegen mijn oor. Hij speelde met me om bij jou in de smaak te vallen. Hij schepte op over mijn schoonheid, mijn intelligentie. Hij wilde je laten zien dat er een schok door me heen gaat zodra hij mijn naam zegt; mijn blik kreeg onder dwang van de zijne die gouden glans en mijn ogen verwijdden zich ... Ik heb je-op zijn bevel, uitsluitend op zijn bevel-een poot gegeven en je deed alsof je me bewonderde, je zei: 'Ze is mooi,' maar je keek naar hem. 

   Maar er kwam een tweede avond, een derde ... De derde avond, weet je die nog? Ik had het begrepen en ik vocht tegen je als was je een rivale. Weet je het nog? Ik versperde je de deur en ik brulde, gespannen, mijn haren recht overeind, op zo'n toon, met sprongen die zoveel vrouwelijke woede uitdrukten dat je verbleekte. 

   En toch was het niet die avond dat je bijna het leven liet. En ook niet de dag dat hij je riep in de tuin puur voor het plezier om luid je naam te noemen en dat hij elke keer als hij riep mij een gekerm ontlokte. Kermen, ik kermen die geen kik geef als ik word geslagen! Niet de dag dat hij na een week van afwezigheid terugkwam en ik wanhopig zijn handen likte die doortrokken waren van jouw geur... Nee, je zult er ooit achter komen op welk moment ik me op je wilde storten, mijn tanden om je keel wilde sluiten en niet meer loslaten en je bloed wilde horen ruisen als een beek. 

   (Ik mag het gezicht niet van die man die achter ons loopt. Loop jij maar door. Ik zal hem eens even aankijken, dan begrijpt hij het wel... Zie je? Het is al klaar.] 

   En kijk, nu ben je in zijn huis. En ik leef nog. Hij bleef van mij - met de tirannie van mensen die weten dat men op een unieke manier van hen houdt - mijn blijmoedigheid, mijn kracht, mijn waaksheid van herdershond verlangen. Hij verlangde van mij dat ik van je zou houden ... Hij moge het me vergeven! Ik kan het niet... Je bent me heilig-maar ik houd niet van je. Ik kan je te goed beoordelen. Wat heb je op mij voor? Ik ben mooier, zwart, hoog op mijn roodbruine poten en met sprekende oren getooid. Ik heb ogen waar je jaloers op mag zijn, voorzien van beweeglijke oranje wenkbrauwen, ogen waarmee je 's nachts en overdag kunt zien, ogen die je doen uitroepen: 'Pas op voor de wolf!', ogen waarmee ik, als ik wilde, de gedachten achter je voorhoofd kan verzengen ... 

   Je weet dat ik je zonder moeite kan omgooien, nietwaar? En dat deze tanden, die onverwoestbare tanden fris door helder speeksel en een zuivere adem, de spijlen van een hek hebben verwrongen ... Ik ben de mooiste en jij zegeviert. Dat is nog niet alles: je zou willen dat ik van je houd? Je moet niet het onmogelijke vragen ... (Waarom loop je zo dicht bij het water? De oever kalft af en jij kunt geen veilige plek kiezen om je voet neer te zetten. Ga een beetje opzij en laat mij tussen jou en het water lopen. Daar. Zo is het goed. Hij zou tevreden over me zijn ... )  Je moet niet het onmogelijke vragen. Ga maar wandelen onder mijn hoede. Je vervangt mijn kudde van vroeger, mijn sterk ruikende schapen die met hun pootjes de weg vertrappen ... Ik ga en ik kom, ik haal je in, kom weer terug, loop in kringen, ellipsen, in achten om je heen ... Je bent de gevangene van de magische krullen die ik eindeloos om je heen trek. Je denkt dat ik speel, maar ik werk. Ik loop zo dicht langs je heen dat je me telkens wilt aaien; maar ik ontloop je telkens met een zo precieze beweging dat je denkt dat die onopzettelijk is. 

   Laten we nu maar naar huis gaan, de avond valt. We gaan terug naar het lege huis waar het middernachtelijk uur hem weer terugbrengt die jou aan mij heeft toevertrouwd. Voor vandaag is mijn taak beëindigd. Ik ga op hem liggen wachten. Ik beweeg niet, ik adem niet. Jij weet niet meer dat aan je voeten een jaloerse hond ligt die niet van je wil houden. 

   Als het lang duurt voor hij thuiskomt, word je nog ongerust en je begint te zuchten en je roept me alsof ik je kan helpen ... Hoe moet ik voor je verbergen dat het dé manier is om me te vermurwen? De nacht brengt ons bij elkaar, angstig, met een onrustig hart - hetzelfde bed neemt ons op, zij aan zij, op de ellebogen steunend, de ogen gericht op de deur - jij bromt teleurgesteld en mijn diepe stem klinkt de voorbijganger dreigend in de oren - we slaken één kreet wanneer zijn hand eindelijk het slot beroert en met zijn entree 

komt er een einde aan een korte, vluchtige en broederlijke omhelzing van armen en poten ...