[Een korte mijmering over luiheid]
Hans Andreus (1926-1977)
Een absoluut verhaal
(Voor Nico Verhoeven die me op het idee bracht)
De man die de absolute luiheid wilde nastreven liep drie stappen de tuin in en strekte zich uit op het gras. Het huis waar gewerkt wordt ligt achter mij, dacht hij. En hij bleef de hele dag in de tuin liggen. Zijn vrouw bracht hem 's middags wat boterhammen want een mens moet leven, zei ze. Maar om zes uur bracht ze hem geen avondeten maar riep hem met doordringende stem. Hij had zijn knie al half opgetrokken toen hij haar onsportiviteit inzag. Hij strekte zijn knie weer en bleef liggen. Hij bleef de hele nacht liggen en dacht na over het absolute. 's Morgens bracht zijn vrouw hem het ontbijt want zij was volgzaam ondanks haar buien. Maar hij weigerde nu te eten. Ik streef de absolute luiheid na, zei hij, de absolute. En daarna zweeg hij want ook spreken was niet absoluut. Zijn vrouw ging naar binnen en at zelf het ontbijt op, ze at graag en veel. En de man lag. Hij weigerde ook om twaalf uur te eten, hij weigerde met een schudden van het hoofd en om zes uur schudde hij zelfs niet meer. Het werd avond, de vrouw ging vroeg naar bed omdat ze te veel gegeten had. En de man lag in de tuin en dacht weer na over het absolute. Maar het was moeilijk na te denken want zijn maag vroeg om eten en dat vermoeide hem. En hij dacht dat denken toch ook een bezigheid was, dus hield hij op met denken. Alleen, de volgende morgen, wijdde hij nog één gedachte aan het ademhalen. Dat is werk, dacht hij, wel geen zwaar werk maar toch werk. En hij wilde geen adem meer halen. Maar toen werd hij nog meer moe dan hij al was, hij stond op en liep zijn huis binnen. Zijn vrouw kuste hem en vroeg naar de absolute luiheid. Ik ben er te lui voor, zei hij triest. Maar zijn vrouw troostte hem en zei volgende keer beter.