Ilse Aichinger (1921 - 2016) was een Oostenrijkse auteur. Zij geldt als een belangrijke vertegenwoordiger van de Duitstalige naoorlogse literatuur.

Haar moeder (een arts) was half Joods. Toen ook in Wenen de Jodenvervolging op gang kwam liet de amper 18-jarige Ilse haar moeder dan ook bij haar onderduiken, in een haar toegewezen kamertje pal tegenover het Gestapo hoofdkwartier, waar ze samen de oorlog overleefden. Veel andere familieleden werden afgevoerd.

Tot ver na de oorlog leefde Ilse Aichinger in een sociaal isolement. Studeren mocht ze tijdens de oorlog niet, met anderen omgaan durfde ze niet en daarna kon ze het niet meer.

In het onderduikkamertje, en na de oorlog in het keukentje van een armzalige woning in een buitenwijk, vulde ze haar tijd met schrijven. Daar schiep ze haar enige, deels autobiografische, roman ´Die größere Hoffnung´, die haar beroemd maakte. 

In haar vroege verhalen herken je de invloed van Franz Kafka. Net als Kafka laat Ilse Aichinger ons voelen hoe angsten, dromen, dwangmatigheden, waandenkbeelden en koortsfantasieën deel uitmaken van ons dagelijks leven. En net als Kafka weet ze de dunne lijn tussen schijn en werkelijkheid, en tussen vrijheid en dwang, onzichtbaar te maken.