[De column uit het Parool waarin Martin Bril het fenomeen Rokjesdag introduceerde en toelichtte]

     Martin Bril (1959 – 2009)

     Rokjesdag 

Rokjesdag is die ene dag in het voorjaar dat alle vrouwen als bij toverslag ineens een rok dragen, met blote benen eronder. Een jurk kan ook, maar er mogen geen panty's om de benen zitten. Dat is bedrog. 

   Er wordt in dit verband ook wel over bloesjesdag ge¬sproken, meestal door vrouwen die onzeker zijn over hun benen en door mannen die op borsten vallen. Maar mijn voorkeur gaat uit naar rokjesdag - er is meer moed voor nodig om met de benen een frisse bries te trotseren dan met de armen, een vestje is bovendien zo aangetrokken. 

   In de aanloop naar rokjesdag zijn er altijd een paar dagen die verwarring zaaien. Het is dan prachtig weer, maar 's ochtends is het nog te koud. In de loop van de middag zie je dan wel blote benen, goed nieuws natuurlijk, maar in de ochtendspits ontbreken ze - en daar moeten ze juist opduiken, op een doordeweekse dag, zeg een dinsdag, of een donderdag. 

   Waarom? 

   Er moet in rokjesdag iets onomkeerbaars zitten. De rokken en jurken die 's ochtends zijn aangetrokken, mogen niet in de loop van de dag door iets anders kunnen worden vervangen. Het grootste raadsel is dus: hoe weten alle vrouwen wanneer het rokjesdag is? Je kunt er, lijkt mij, niet op gokken - het risico voor gek te lopen is te groot, om van kippenvel nog maar te zwijgen. Rond het middaguur stiekem de panty's uittrekken is een optie, maar niet helemaal eerlijk. Het ondergraaft het idee. 

   Is het nu seksistisch om als man naar rokjesdag te verlangen? Dat vraag ik me al jaren af, niet in de laatste plaats omdat ik rokjesdag zo'n feestdag vind. Word ik er opgewonden van, of geil - om met de columniste Sylvia Witteman te spreken? 

   Geil is een naar woord. 

   Ik geloof dat ik nog nooit van slag ben geraakt door rokjesdag, maar misschien ben ik een sukkel. Het gevoel dat mij bespringt op die dag is eerder iets als blijdschap, gecombineerd met ontzag. 

   Blijdschap omdat de winter echt voorbij is en de zomer voor de deur staat, ontzag voor de vrouwen die het voortouw nemen, het goede voorbeeld geven, de teugels laten vieren. Daartoe moeten de schatten ook nog met ladyshaves, scheermessen en kleverige hars in de weer, wat heel afschuwelijk is, en zelfs bloederig, maar ja, ze hebben het er allemaal voor over, om ons, hun mannen, te behagen, en om elkaar de ogen uit te steken, want dat kunnen ze niet laten, daar zijn ze vrouwen voor, serpenten in eigen kring. 

Rokjesdag is dus ook best een nare dag, een dag van strijd en machtsvertoon, van winnaars en verliezers. Wij mannen zien daar de helft niet van. Wat wij op rokjesdag alleen maar zien is: wie in het leven nou eigenlijk de broek aan heeft. Om wie het draait. 

   Om haar. De vrouw. 

   Dit is een standpunt dat je niet te vaak moet uitdragen. 

Voor je het weet, ben je een romantische dromer, een oude viezerik, een columnist met een erectie, een slapjanus die nog steeds in de ban is van zijn moeder, een sukkel met zorgtaken. Dat is ook weer niet de bedoeling natuurlijk, want een man moet een macho zijn, cool and collected als George Clooney, al was het maar voor zijn eigen vrouw, die op háár beurt op rokjesdag graag wordt aanbeden door háár George Clooney.