Sophie Stadhouders

Poké bowl excl. toetje

Aandachtig bekijk ik de zonnebril die al een paar dagen op mijn bureau ligt. Aan de buitenkant van de linkerpoot prijkt het dure Gucci-logo. Wat moet ik hier nu mee? Voor de zoveelste keer veeg ik de glazen schoon en denk ik aan die jongen van wie de bril eigenlijk is.

   We hadden afgesproken samen wat te eten in het park. Terwijl ik op hem wachtte, zag ik een eend met een verdwaald mondkapje om zijn snavel. Het was al een paar dagen achter elkaar mooi weer geweest, maar die middag voelde je de verandering in de lucht hangen. Toen zag ik hem. Hij was lang: 1 meter 92 om precies te zijn. Dat stond in zijn profiel.

   We begroetten elkaar met twee en toen toch drie kussen op de wang. Vervolgens legde hij zijn jas als een eilandje op het gras en ging erop zitten. Ik deed hetzelfde. Ons gesprek was nog maar net begonnen of we zaten al grotendeels samen op mijn eilandje. Zijn stoppels prikten tegen mijn kin tijdens het zoenen. Hij begon sneller te ademen en duwde me langzaam naar achteren zodat we kwamen te liggen. En terwijl hij met zijn zware bovenlichaam op me lag, dacht ik aan alles wat ik hem zou willen vertellen over mezelf. Dat ik bang ben voor katten, dat ik mijn adem inhoud als zwetende hardlopers voorbijrennen, dat ik sinds de pandemie spullen op Marktplaats verkoop om nieuwe mensen te ontmoeten. 

   „Heb je al honger?” vroeg hij. 

   „Ja, best.”

   „We kunnen een poké bowl hier in het park laten bezorgen.”

   Ik had het nog nooit gegeten, maar dat vertelde ik hem ook niet.

   Hij las alle opties voor de poké bowl hardop voor van zijn telefoon. Zalm of kip. Teriyakisaus of sojasaus. Avocado of komkommer. Gebakken uitjes of lente-uitjes. De opties leken me steeds minder relevant voor de smaak. Bij elke keuze die ik maakte, vroeg ik me af wat het over mij zei. Zou hij het idee hebben gehad dat hij mij op dat moment beter leerde kennen? 

   Al na een kwartier zette een bezwete bezorger een papieren zak op 1,5 meter afstand voor ons klaar met daarin twee plastic bakjes eten. Was dit nu de summer of love waar we eindeloos over hadden gefantaseerd? Terwijl de jongen opging in een verhaal over zijn werk, voelde ik ineens druppels op mijn blote armen. Aan de donkere wolken te zien, zou het een pittige bui worden.

   „Jij woont hier vlakbij, toch? Laten we de rest bij jou thuis opeten, en misschien is er dan nog een lekker toetje.” Op die laatste dubbelzinnige opmerking reageerde ik niet, maar ik woonde inderdaad vlakbij dus ik stemde in met zijn plan. Onze plastic bakjes waren nog niet leeg of hij begon al over dat ‘toetje’. Ik beantwoordde zijn gretige zoen, maar toen hij mijn hand in zijn broek duwde stopte ik abrupt. Hij bromde iets over blauwe ballen en ik voelde mijn wangen rood worden. Met mijn weigering eindigde onze date. Hij haastte zich naar buiten. Daarbij vergat hij zijn zonnebril, maar ik had er niets van gezegd. 

Ik ga voor de spiegel staan en zet de zonnebril op. Dan hoor ik een berichtje op mijn telefoon binnenkomen. Het is een Tikkie: „Wil je mij alsjeblieft € 15,00 euro betalen voor ‘poké bowl excl. toetje.” Ik lees het nog eens en begin te lachen. Ineens weet ik wat ik met die zonnebril moet. Ik maak een nieuwe advertentie op Marktplaats: „Gucci zonnebril, zo goed als nieuw: € 15,00.”


(Uit: NRC 20 augustus 2021; Schrijfwedstrijd zomer ‘21)