Robert Edler von Musil (1880-1942) was een Oostenrijkse schrijver die, als adellijke jongeman, in Wenen eerst naar de militaire academie ging maar vervolgens ingenieur werd. En schrijver!

Er heerste in die tijd, begin 20e eeuw, een soort taalcrisis. Veel schrijvers vonden dat de mogelijkheden van de taal waren uitgeput. Er leek niets nieuws aan toe te voegen.

Maar als echte ingenieur construeerde Musil een nieuw soort vertelstijl, die hij het „essayisme“ noemde: door het gebruik van pseudo-wetenschappelijke omschrijvingen verlegde hij de grenzen van verhalend proza. Zo speelt seks in zijn verhalen vooral een rol als innerlijk psychologisch proces (geïnspireerd door zijn beroemde tijd- en stadgenoot Freud), met een vervreemdend effect, zoals je in het bijgesloten verhaal ervaart.

Na de Anschluss van Oostenrijk bij Nazi Duitsland in 1938 werden Musils boeken in het Duitse Rijk als entartet beschouwd, dus tot de brandstapel veroordeeld, en hij emigreerde.

Robert Musil stierf tijdens de Tweede Wereldoorlog in ballingschap in Zwitserland, berooid, verpauperd en volslagen onbekend.

Pas na zijn dood maakte zijn monumentale, nooit voltooide roman De man zonder eigenschappen (waaraan hij twintig jaar had gewerkt) hem alsnog wereldberoemd. In Duitsland werd het werk uitgeroepen tot de grootste Duitse roman van de twintigste eeuw. En de Zweedse (Nobelprijs)Academie nam het op in de lijst van beste 100 boeken uit de hele wereldliteratuur.